καταπαντόθε(ν)

καταπαντόθε(ν) και καταπαντούθε(ν) (Μ)

επίρρ.

1. προς όλες τις κατευθύνσεις, παντού

2. από παντού.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + παντόθεν «από παντού» — ο τ. καταπαντοῦθεν με επίδρ. τού επιρρ. παντού].